عبد الستار ايدهی

جوان فقیری که از گرمای تابستان دیارگرمسیر خود عرق میریخت واله وحیران دست مادر بیمارش را میگرفت تا اورا یاری دهد،می دید مادرش آهسته آهسته از پیش چشمش رخصت میشود،بزرگترین آرزوی جوان داشتن پول بود که مادرش را تداوی کند،ولی نداشت، روزی از روزها مادرش در بستر خواری وناداری وفات کرد، جوان بعد از اشک ریزی سر به گریبان کرد وگفت از خدمتی دریغ نکردم ولی هزاران هزار کسانی مثل من چنین مادرانشان را از دست میدهند،انان پول علاج ندارند،انان را شفاخانه ي بدون پول نمی پذیرد،نذر کرد که کاری خواهد کرد و در این راه خود را وقف خواهد کرد.

جان به حق پیوست  چون بیهوش شد

بحر رحمت ان زمان در جوش شد

جوان به ترکاری فروشی روی آورد وهر روز از درامد ان تنگه ي قیرانی برای صندوق خیر که تخصیص داده بود جمع میکرد،برکت رسیدن گرفت کارش بالا گرفت، تا اینکه در اثنای نیم قرن یکی از بزرگترین ثروتمندان پاکستان شد که نه تنها پاکستان بلکه جهان اورا بحیث مرد فقیر دوست ویار فقیران میشناسد،او مولانا عبدالستار ایدهی است، او یکی از بزرگترین شفاخانه ها را در شهر کراچی و کلینیک های زیادی را در سراسر پاکستان برای تداویی رایگان فقیران آباد کرد، او کاملا به یک زندگی زاهدانه روی آورد در کوچه های فقیران میرفت،با آنان مینشست،با آنان میخورد،یتیمان را کفالت میکرد،حتی مانند آنان گدایی کرد او تصویر معاصری از یکی از اولیاء الله شهر غزنه شد که شیخ محمد سررزی نام داشت ومولانا در حکایت وی میگوید:

مدتی از اغنیا زر می ستان

پس به درویشانِ مسکین می رسان

شیخ بر می گشت وزنبیلی به دست

شئ لله خواجه توفیقیت هست ؟

برتر از کرسی وعرش اسرارِ او

شئ لله ، شئ لله کارِ او

انبیاء هر یک همین فن میزنند

خلقِ مفلس کدیهء ایشان کنند

 اقرضوا الله،اقرضوا الله می زنند

بازگون بر انصروالله می تنند

در به در این شیخ می آرد نیاز

از فلک صد در به روی شیخ باز .

مولانا عبدالستار ایدهی خود نیز در راه ها مینشست وچنده جمع میکرد وان را به صندوق خیریه میریخت، او همه ثروت خود را که شاید صدها ملیون دالر باشد برای خدمت انسان دوستی،مسلمان دوستی، وطن دوستی وقف کرد، وقتی بیمار شد از بیماریی ضعف گرده رنج میبرد،اورا خواستند به یکی از مجهزترین شفاخانه های خارج ببرند تا گرده اش را شستشو دهند،نپذیرفت گفت در شفاخانهء مرا تداوی کنید که فقیران در همین وطنم تداوی میشوند، بعد از یک عمر اخلاص وایمان به آیت (لن تنالوا البر حتی تنفقوا مما تحبون) به اثر همان بیماری وفات کرد.

رحمه الله رحمة واسعة